Likha ni Hans Emmanuel Fabroa


Isinulat ni Hans Emmanuel Fabroa


Maagang kinamada ang kahabaan ng kalsada 

Para sa baryang ilang ulit nilikom at pinasa

Mula sa malinis hanggang sa makalyong kamay

Nawa’y pamasahe mo ay pang-aral sa panganay


Katirikan ng araw hanggang kadiliman ng gabi

Ilang ulit kong naririnig ang pagpara sa tabi

Bakit ni hindi ko magawang humalina sa hapag

Kasama ng asawa na nangungulila sa kabiyak


Bigyan mo man sana ako ng dagdag na pamasahe

Kasi kulang-kulang na pati ang tulog ko parati

Hindi naman araw-araw may bwenas sa salapi

Ang ilan nauuwi sa krudo at kota nababawi


Ano pa nga ba ang magagawa kung hindi umatungal

Sa gobyernong may tainga pero hindi mapakinggan

Aawayin ka pa ng lipunan, babansagang abala

Sa bawat tigil pasada, ipinaglalaban ang kapuwa


Kung sabagay, parang ‘di tao ang tingin sa akin ng iba


Ang silinyador at preno ay nakabigkis na sa aking mga paa

Ang mga kamay ko ay parte na ng kambyo at manibela

Ang mga mata’y nasa salamin, sumisipat ng mailalaman

Ang bibig ko ay tikom ngunit ang kalsada ay ilang ulit kinabisa

Ang kaluluwa ko ay nakasandal sa lubog at sira-sirang upuan

Ang tubig ko sa tabi ay hindi sa sarili bagkus sa nauuhaw na makina

Ang utak ko ay parating nakasalang sa pagbibilang ng pera

At ang ulirat ko ay parating naka-abang sa pagtatapos ng pasada


Isa akong dyip na humihinga. Sa paglipas ng buhay ang kulay at kalawang ay napapalitan. Ang tao at laman ay napapalitan. Ang kalsada at pasahe ay napapalitan. Pero ang mga pangarap at pag-asa na nahatid nito ay nabubuo– parang isang usok sa tambutsong hinihinga ng nagmamaneho.